Είχα ακούσει την Σοφία να μιλάει για την ποίηση της, μια Παρασκευή απόγευμα, σε μια από τις διαδρομές μου για Λάρνακα. Μου είχε κάνει εντύπωση το βάθος του λόγου και της ποίησης της. Ενα βάθος όμως οχι δυσνόητο ή επιτηδεύμενα περίπλοκο οπως συχνά πλέον συναντούμε στην σύγχρονη τεχνη. Αλλά ένα βάθος που σου μιλάει απευθείας στην ψυχή και σου προσφέρει μια ζεστασιά κι ηρεμία στην απλότητα του. Γι αυτό κι αποφάσισα να της ζητήσω να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της και την δική της οπτική για την τέχνη και την ζωή γενικότερα.
Η Σοφία Μπάρκα γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1989 στον Πειραιά, με καταγωγή από την Ήπειρο. Σπούδασε «Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων» στο Ανώτατο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (Α.Τ.Ε.Ι.) Πειραιά και αργότερα ειδικεύτηκε στις γραφιστικές τέχνες. Παράλληλα με τις σπουδές της, έκανε την εκπαίδευσή της στον χορό, με έμφαση στον σύγχρονο. Υπήρξε ενεργό μέλος θεατρικής ομάδας, με έδρα την Αθήνα, στην οποία συμμετείχε ως ηθοποιός αλλά και ως κινησιολόγος της ομάδας. Έχει πιστοποιηθεί ως επαγγελματίας εκπαιδεύτρια Yoga από την «GRAFTS Hellas» στην Αθήνα.
Τον Ιούνιο του 2022 εκδίδει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η αλήθεια της ερήμου», μια ποιητική συλλογή από ποιήματά της που γράφτηκαν κατά την περίοδο 2020 – 2022. Ένα από τα ποιήματα αυτής της συλλογής βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης ενηλίκων «Γιώργου Σαραντάρη», στον 17ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος και Ποίησης από το «Ιδεόπνοον» και τον Πανελλήνιο Πνευματικό Όμιλο.
Επίσης, ασχολείται με την μετάφραση (ελληνική απόδοση) τουρκικών στίχων σε τραγούδια της γνωστής μπάντας “Grup Yorum”, κάνοντας μαζί τους καλλιτεχνικές δράσεις ενάντια στην λογοκρισία στην τέχνη κι είναι μέλος της επιτροπής του παραρτήματος της Κύπρου του Διεθνούς Μετώπου Τέχνης (IAF – International Art Front), το οποίο ιδρύθηκε από τους Grup Yorum και τοποθετείται πολιτικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Ασχολείται επαγγελματικά με τον τομέα των παραστατικών τεχνών, ενώ παράλληλα εργάζεται και ως γραφίστρια.
Πως προέκυψε η συμμετοχή σου στον 17ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος και Ποίησης «Γιώργου Σαραντάρη»;
Είχα δει την ανάρτηση σε ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον διαγωνισμό αυτό και ήταν μία σκέψη που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα κάνει. Χωρίς πολλή σκέψη και καμία προσδοκία, έστειλα ένα από τα ποιήματα που ξεχωρίζω, καθώς διαφέρει πολύ ως γραφή από τα υπόλοιπα, αλλά και για συναισθηματικούς λόγους.
Το ποίημα γράφτηκε με αφορμή μία αληθινή, τραγική ιστορία που μπορεί να μας διδάξει πολλά για την αλαζονεία του ανθρώπου να παίρνει ως δεδομένη την ίδια τη ζωή. Η ζωή δίνεται και αφαιρείται σε απρόσμενη στιγμή, καθιστώντας εμάς παρατηρητές σε αυτό.
Όταν έλαβα τον έπαινο, αρχικά νόμιζα ότι επρόκειτο για απλό έπαινο συμμετοχής στον διαγωνισμό. Μετέπειτα συνειδητοποίησα ότι το ποίημα είχε διακριθεί με το πρώτο βραβείο ποίησης ενηλίκων Πανελλαδικά. Πρόκειται για το ποίημα «Ο λυγμός της Ευφροσύνης και το ρόδο» και τον 17o Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος και Ποίησης 2021-2022 από το Ιδεόπνοον και τον Πανελλήνιο πνευματικό Όμιλο. Ήταν ένα μικρό χτύπημα στην πλάτη για να συνεχίσω να γράφω. Έτσι το είδα και το βλέπω. Τέτοιου είδους διακρίσεις αλλά και μεγαλύτερες έχουν λόγο ύπαρξης και δεν είναι άλλος από το να γεννούν αίσθημα ευθύνης μαζί με ικανοποίησης, με σκοπό να γινόμαστε καλύτεροι και ακόμα πιο εργατικοί.
Σκεφτόμουν κατά την διάρκεια της πανδημίας ότι όλη αυτή η συλλογική εμπειρία που έχουμε βιώσει του εγκλεισμού και των περιορισμών, θα μπορούσαν οι καλλιτέχνες με κάποιο τρόπο να την διοχετεύσουν δημιουργικά. Θα έλεγα ότι η δική σου ποιητική συλλογή είναι ακριβώς αυτό. Κι αυτό που με άγγιξε ιδιαίτερα είναι η αισιόδοξη γεύση που αφήνεις αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες και τους αγώνες που απαιτεί η ζωή μας. Θα έλεγες ότι είσαι αισιόδοξος άνθρωπος γενικά;
Η αφορμή για να αρχίσω να γράφω πιο εντατικά ήταν όντως ο εγκλεισμός κατά την διάρκεια της πανδημίας. Μπόλικος διαθέσιμος χρόνος παρέα με τον εαυτό μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστώ να μπω σε έναν εσωτερικό διάλογο μαζί του, πιο βαθύ από αυτόν που μου επιτρέπει η καθημερινότητα σε ρυθμούς μηχανικής επιβίωσης και ταυτόχρονα ήταν ένας τρόπος να παραμείνω δημιουργική, αν και τότε δεν έβλεπα το γράψιμο ως μια δημιουργική απασχόληση, ασχέτως αν προέκυψε εκ των υστέρων ως αποτέλεσμα το βιβλίο. Η συλλογή αυτή περιέχει τις δικές μου αλήθειες της δικής μου ερήμου και θέλω να πιστεύω ότι αποτελεί έναυσμα για τον αναγνώστη να ανακαλύψει δικές του αλήθειες, μη φοβούμενος να ζήσει την έρημό του, εξού και το δίστιχο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Στην έρημό του ο νους ακούει καλύτερα, εκεί σαλεύει, εκεί ημερεύει».
Πριν φτάσει στα χέρια των πρώτων αναγνωστών, είχα την εντύπωση ότι εκδίδω ένα βιβλίο στο οποίο κυριαρχεί η θλίψη, καθώς ήταν η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για μένα τότε, διανύοντας μία αρκετά δύσκολη και μεταβατική περίοδο της ζωής μου και σε προσωπικό επίπεδο πέρα από το συλλογικό κοινωνικό. Όταν όμως οι πρώτοι αναγνώστες – που ήταν κυρίως φίλοι και γνωστοί – διάβασαν το βιβλίο, έλαβα ομόφωνα σχόλια από όλους, ότι η συνολική τελική αίσθηση έχει γεύση αισιοδοξίας κι
αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα. Καμιά φορά χρειάζεται το τρίτο μάτι για να συστηθούμε καλύτερα με τα συναισθήματά μας και με εμάς τους ίδιους.
Σχετικά με την διατήρηση της αισιοδοξίας παρά τις δυσκολίες στη ζωή και το ερώτημα αν είμαι αισιόδοξη, η αισιοδοξία επιβεβαιώνει τον αγώνα, όποιος κι αν είναι αυτός. Ο καθένας από εμάς έχει τους δικούς του αγώνες να δώσει. Η ελπίδα είναι το βασικό κίνητρο, χωρίς ελπίδα και αισιοδοξία δεν έχει νόημα κανένας αγώνας και έχεις ήδη προδικάσει την όποια προσπάθεια σε αποτυχία.
Θεωρώ πως η σκοτεινιά στον άνθρωπο είναι απόδειξη αισιοδοξίας, είναι αυτός που ως ανήσυχο πνεύμα κρατάει τις ανησυχίες ζωντανές και δεν έχει παραδοθεί στου καιρού τα κακώς δρώμενα. Με αυτήν την λογική, θεωρώ πως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, επιλέγω να «πέφτω», ακριβώς λόγω πίστης σε μια νέα αρχή ή σε μια αλλαγή.
Ποιες είναι οι επιρροές στην ποίηση σου? Αυτά που σε εμπνέουν να γράψεις?
Αρχικά, να πω ότι το να γράψω δεν είναι αποτέλεσμα μιας απόφασης. Τουλάχιστον εγώ δεν λειτουργώ έτσι, δεν αποφασίζω ότι τώρα θέλω να γράψω κάτι και συγκεντρώνομαι ώστε να το διατυπώσω. Η ποίηση για μένα είναι βιωματική, όπως και όλα τα είδη τέχνης. Δεν έχω την ικανότητα αλλά ούτε και την ανάγκη να παράγω τέχνη κατά παραγγελία. Ένα ποίημα για μενα είναι αποτέλεσμα ενός ερεθίσματος – μιας σκέψης ή ενός συναισθήματος – που ήρθε σε απρόσμενη ίσως στιγμή και με οδήγησε σε διάφορες εσωτερικές αναλύσεις. Δεν υπάρχει καν εξ’ αρχής η πρόθεση ότι κάτι πρόκειται να παραχθεί. Άλλοτε μένουν μόνο ως σκέψεις και συναισθήματα χωρίς να μπορούν να διατυπωθούν φραστικά και άλλοτε διατυπώνονται με τέτοιο τρόπο στον νου μου που ίσως να μπορούσαν να αποδοθούν και ποιητικά κι εκείνη είναι η στιγμή που θα γράψω.
Τα ερεθίσματα αυτά σχετίζονται με ανθρώπινες αξίες που ταλαντεύουν τον καθένα μας σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Αξίες όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η ισότητα αλλά και καταστάσεις ή συναισθήματα όπως ο έρωτας, ο πόνος, η ηδονή, ο πόθος, η νοσταλγία, είναι μερικά από τα «σημεία» στα οποία βρίσκω τον εαυτό μου ανήσυχο και εξερευνητή μιας εσωτερικής υπαρξιακής αναζήτησης.
Επίσης, μεγάλη έμπνευση για μένα είναι η ανάγνωση. Για να γραφτεί λίγη ποίηση, θεωρώ πρέπει να έχει διαβαστεί πολύ περισσότερη. Το να διαβάζω ποίηση δεν είναι μια ενασχόληση χαλάρωσης, αλλά μία ανάγκη αναζήτησης για να βρίσκω ή να αμφισβητώ – επανατοποθετώ τον εαυτό μου. Έχω πολλούς αγαπημένους ποιητές και ποιήτριες, όπως είναι ο Λειβαδίτης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη, ο Χριστιανόπουλος, η Δημουλά, ο Καρούζος, ο Αναγνωστάκης και πάρα πολλοί άλλοι που είναι αδύνατον να χωρέσουν σε μία παράγραφο. Μου αρέσει να διαβάζω και νέους ποιητές και ανακαλύπτω πολλά όμορφα ποιητικά έργα, διαπιστώνοντας ευτυχώς πως η ποίηση δεν αποτελεί ένα λογοτεχνικό είδος του παρελθόντος.
Τι είναι για σένα η ποίηση? Κάποιοι αναφέρουν ότι είναι εσωτερική ανάγκη που κάποιες φορές είναι και μονόδρομος η έκφραση της. Θα συμφωνούσες με αυτή την δήλωση?
Ναι, συμφωνώ, η ποίηση και η τέχνη γενικότερα είναι κάτι παραπάνω από τρόπος έκφρασης, είναι κομμάτι της φύσης της προσωπικότητάς σου. Δεν μπορείς να απαρνηθείς κανένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι αναπόφευκτη η επαφή διότι δεν πρόκειται περί επιλογής, αλλά ανάγκης.
Αν κατοικεί μέσα σου μια καλλιτεχνική πλευρά – αυτό που λέμε «το σκουλήκι» – είτε αφορά ποίηση, είτε οποιοδήποτε άλλο είδος τέχνης, δεν γίνεται να την δαμάσεις, θα βγαίνει αυθόρμητα με κάθε τρόπο.
Τώρα για το τι είναι ποίηση σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν υπάρχει ορισμός, θεωρώ. Ποίημα θα μπορούσε να είναι μία εικόνα. Πολλά ποιήματα τα έχω ακούσει σε ατάκες μικρών παιδιών. Ο ποιητικός λόγος για μένα δεν έχει να κάνει με όμορφα στιχάκια διατυπωμένα σε ένα άρτιο φιλολογικά πλαίσιο, αλλά με το περιεχόμενο που κουβαλάει ένας στίχος ή και μία μικρή φράση. Πολλές φορές μπορεί να με ταρακουνήσει ένα μικρό δίστιχο, απλά διατυπωμένο, διαπιστώνοντας το πόσα πολλά φέρει, ενώ
ταυτόχρονα είναι τόσο απλό.
Πως ονειρεύεσαι εσύ ένα καλύτερο κόσμο; Τι αγώνες θα πρέπει να γίνουν ;
Εσωτερικοί είναι οι αγώνες που πρέπει να γίνουν πρώτα. Για να μπορεί να γίνει ένας συλλογικός αγώνας που θα φέρει αποτελέσματα, θα πρέπει να έχει κάνει ο καθένας από εμάς πολλή δουλειά με το εγώ του. Ονειρεύομαι έναν κόσμο με περισσότερη ενσυναίσθηση και πιο ανοιχτή ματιά. Αν όλοι οι άνθρωποι μπορούσαμε να μπαίνουμε νοητά σε θέσεις και ρόλους άλλων ανθρώπων, παραμερίζοντας το εγώ μας, τότε θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος αγώνας που χρειάζεται να
γίνει κατά τη γνώμη μου, ο προσωπικός εσωτερικός αγώνας του καθενός μας.
Σε συλλογικό επίπεδο τώρα αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να εστιάσουμε περισσότερο σε όσα μας ενώνουν και λιγότερο σε όσα μας χωρίζουν. Έχουμε την τάση να διακρίνουμε πολύ εύκολα τις διαφορές μας και να τις κάνουμε κίνητρο για διαχωρισμό, διχασμό και σύγκρουση. Όταν δεν υπάρχει ο εμφανής διαχωρισμός του μαύρου – άσπρου, χριστιανού – μουσουλμάνου, ντόπιου – ξένου, αριστερού – δεξιού, τότε θα βρούμε άλλες ταμπέλες να διχαστούμε π.χ. εμβολιασμένου – ανεμβολίαστου και για να μη μείνουν χωρίς ταμπέλα αυτοί που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα σε σχέση με το εμβόλιο, τους ονομάσαμε αναποφάσιστους. Αυτό είναι ένα πρόσφατο, χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι άπειρα τα παραδείγματα και οι λόγοι που βρήκαν οι άνθρωποι για να γίνουν αντίπαλοι, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όλοι στον ίδιο αγώνα και θέλουμε τα ίδια πράγματα, ειρήνη, δικαιοσύνη, ισότητα. Απορώ πως δεν έχει καταλάβει ακόμα η ανθρωπότητα, όλους τους αιώνες, ότι είναι θύμα και υπηρέτης του «Διαίρει και βασίλευε».
Θα ήθελες να συνεχίσεις να γράφεις και να εκδίδεις ποίηση?
Όταν ξεκίνησα να γράφω δεν είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο της έκδοσης βιβλίου. Η ιδέα ήρθε πολύ μετά όταν είχαν μαζευτεί αρκετά ποιήματα και μου έβαλαν φίλοι την ιδέα να γίνουν βιβλίο. Με το ίδιο σκεπτικό συνεχίζω και τώρα να γράφω. Όπως είπα και προηγουμένως, αυτό που κάνω είναι να διατυπώνω τις αναζητήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Όσο βγαίνει ποίηση μέσα από αυτήν την διαδικασία, έχω ακόμα ένα κίνητρο για να συνεχίσω να γράφω και να εκδίδω. Μου αρέσει να μοιράζομαι το μέσα μου και δεν διστάζω εύκολα σε αυτό. Είναι οι δικές μου αλήθειες και για μένα η
αλήθεια δεν πρέπει να διστάζει, πρέπει να βγαίνει πάντα με θάρρος γιατί σίγουρα θα υπάρχει έστω και ένας ακόμα με την ίδια αλήθεια να ταυτιστεί.
Επίσης, ένας ακόμα λόγος για τον οποίο απολαμβάνω πολύ τη διαδικασία αυτή, είναι το γεγονός ότι αυτά που γράφω νιώθω ότι ανήκουν σε εμένα μόνο την στιγμή που γράφονται, μετά ανήκουν στον κάθε αναγνώστη. Ένα ποίημα μπορεί να γράφτηκε με μία σκέψη και για έναν λόγο και ο κάθε αναγνώστης να βρίσκει άλλον λόγο και άλλη ερμηνεία, άρα είναι σαν να ξαναγράφεται από τον κάθε αναγνώστη κι αυτή είναι η μαγεία της ποίησης.
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον? Εκδηλωσεις που θα συμμετάσχεις ή οργανώνεις.
Για το άμεσο μέλλον, σχετικά με το βιβλίο, έχουμε τώρα μία παρουσίαση με τις εκδόσεις Αλμύρα, στις 9 Οκτωβρίου στο Εγκώμιο Πολιτιστικό Κέντρο, στις 15 Οκτωβρίου θα είμαστε στο Nicosia Book Festival και στις αρχές του Νοέμβρη έχουμε παρουσίαση στο Χαράτσι στην παλιά πόλη Λευκωσίας χωρίς να έχει οριστικοποιηθεί ακόμα η ακριβής ημερομηνία. Ακολουθούν κι άλλες παρουσιάσεις μες στον χειμώνα, για διάφορες πόλεις στην Κύπρο αλλά και στην Αθήνα, αλλά ακόμα δε γνωρίζω ακριβείς
ημερομηνίες.
Επίσης, στις 16 Οκτωβρίου στο πλαίσιο του Nicosia Book Festival και των εκδηλώσεων «Αναλόγιο στο πάρκο», θα παρουσιάσω μία solo performance, βασισμένη πάνω στο ποίημα «Κόκκινη Λίμνη» του βιβλίου, σε δραματουργία – χορογραφία δική μου, σε μουσική των Λαέρτη Μαλκότση και Nama Dama (Αναστασίας Δημητριάδου) και σε σκηνικά – κοστούμια της Μιράντας Θεοδωρίδου.
Πρόκειται για μια δεκάλεπτη σόλο παράσταση που θα παρουσιαστεί στην αρχική της μορφή, σκοπεύοντας να εργαστώ πάνω της σε δεύτερη φάση διαφορετικά, ώστε να παρουσιαστεί στο άμεσο μέλλον σε συνθήκες παράστασης σε κάποιο φεστιβάλ παραστατικών τεχνών. Το έργο είναι αφιερωμένο στην γυναίκα που υπέστη οποιαδήποτε μορφή βίας λόγω του γένους της και στην γυναίκα που έχασε τη ζωή της ως θύμα γυναικοκτονίας. Η αφορμή δεν ήταν μόνο τα τραγικά γεγονότα που έγιναν στην Κύπρο αλλά και όλα όσα παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, περιλαμβάνοντας και τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις και στον καλλιτεχνικό χώρο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η δραματουργία για το συγκεκριμένο έργο έχει στοιχεία της τωρινής αντίστασης των γυναικών του Ιράν, λόγω της δολοφονίας της Mahsa Amini, ενώ δεν είχαν προηγηθεί τα γεγονότα αυτά όταν έστηνα το έργο. Θεώρησα λοιπόν σημαντικό να ακουστεί και η δική τους φωνή και με αφορμή το έργο, προσκάλεσα μερικές γυναίκες από το Ιράν που ζουν στην Κύπρο, να έχουν μια μικρή συμμετοχή στην παράστασή μου στις 16 Οκτωβρίου.
Επίσης, φέτος έχω την χαρά να δουλεύω ως βοηθός χορογράφου με έναν από τους αγαπημένους μου χορογράφους, τον Φώτη Νικολάου, τον οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Βρισκόμαστε σε περίοδο προβών με την ομάδα η οποία αποτελείται από νέους, φρέσκους και ταλαντούχους χορευτές από την Κύπρο. Οι παραστάσεις θα γίνουν τέλη Νοεμβρίου στην Κύπρο και τον Φεβρουάριο στην Ελλάδα.
Στα πιο άμεσα και γενικά πλάνα μου, ομολογώ πως έχουν προκύψει μεγάλες αλλαγές καθώς σε λίγες μέρες και για τα επόμενα τρία τουλάχιστον χρόνια θα είμαι και πάλι μόνιμος κάτοικος Αθήνας. Σκοπεύω να γεφυρωθώ ξανά καλλιτεχνικά με την Ελλάδα, χωρίς να σπάσω απαραίτητα τη γέφυρα που έχτισα με την Κύπρο. Μένω στην Κύπρο εδώ και εφτά χρόνια και φέτος ένιωσα για πρώτη φορά ότι έκλεισε ένας πρώτος κύκλος. Νιώθω έντονα ένα κάλεσμα επανασύνδεσης με την Ελλάδα και συγκεκριμένα με την Αθήνα που είναι και η πόλη μου. Για λίγο καιρό θα πηγαινοέρχομαι καθώς έχω
προγραμματισμένες παραστάσεις και πρόβες στην Κύπρο, αλλά ταυτόχρονα από φέτος ξεκινάω σπουδές στην υποκριτική και η φοίτηση μου στην δραματική σχολή θα με μονιμοποιήσει στην Αθήνα πολύ σύντομα. Δεν είναι αλλαγή πορείας από χορό σε θέατρο, το βλέπω πιο πολύ ως προσθήκη σε μία συνύπαρξη πληροφοριών και εργαλείων που θα με οδηγήσει σε κάτι ιδιαίτερο και ανυπομονώ για την διαδικασία. Άλλωστε η τέχνη μία είναι, με πολλές μορφές.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ποιήτριες?
Δε διαχωρίζω τις ποιήτριες από τους ποιητές. Έχω ταυτιστεί και συγκινηθεί με ποιήματα ανεξάρτητα από το φύλο του χεριού που τα έγραψε. Θα αλλάξω λίγο την ερώτηση ώστε να αυτοπεριοριστώ, αναφέροντας μόνο τέσσερις αγαπημένες μου ποιήτριες και τέσσερις αγαπημένους μου ποιητές, γιατί αλλιώς θα πρέπει να γράψω μία τεράστια λίστα με ονόματα και πάλι θα έχει σημαντικές απουσίες.
Τέσσερις αγαπημένες μου ποιήτριες λοιπόν, είναι η Πολυδούρη, η Δημουλά, η Γώγου, η Αγγελάκη Ρουκ και τέσσερις αγαπημένοι μου ποιητές είναι ο Λειβαδίτης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Αναγνωστάκης.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου ποίημα από την συλλογή σου;
Η κλισέ απάντηση ότι όπως δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ένα από τα παιδιά σου, έτσι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα ποιήματά σου και γενικώς τα έργα σου, είναι μεγάλη αλήθεια. Μπορώ να ξεχωρίσω πολλά αγαπημένα ποιήματα, αλλά δεν υπάρχει κάποιο που να είναι το πιο αγαπημένο μου. Θα δώσω όμως ως απάντηση το ποίημα «Ο λυγμός της Ευφροσύνης και το ρόδο» που είναι αυτό που διακρίθηκε και θίγει μάλλον τη μεγαλύτερη αξία της ζωής που είναι η ίδια η ζωή. Όλα τα άλλα ακολουθούν.
Leave a Reply