Είχαμε μια πολύ όμορφη συζήτηση με την Θεοδώρα Δημητρίου, έναν υπέροχο άνθρωπο που ακτινοβολεί αγάπη για την ζωή. Η Θεοδώρα με το έργο της στην Λεβέντειο Πινακοθήκη, συμβάλει στην διάδοση της αγάπης για την τέχνη και τον πολιτισμό στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία.
Η Θεοδώρα είναι απόφοιτη Αρχαιολογίας με μεταπτυχιακό στο Managing of Archaeological Sites από το University College London.
Από το 2014 εργάζεται στη Λεβέντειο Πινακοθήκη αρχικά ως μουσειοπαιδαγωγός και τώρα ως Υπεύθυνη Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων της Πινακοθήκης.
Θεοδώρα, ποιος είναι ο ρόλος μιας μουσειοπαιδαγωγού;
Ο ρόλος μιας μουσειοπαιδαγωγού είναι μέσα από διάφορες δράσεις και προγράμματα να ζωντανεύει τον χώρο του μουσείου. Να δημιουργεί προγράμματα τα οποία ζωντανεύουν τα εκθέματα, κάνουν το μουσείο πιο ανοιχτό χώρο για τον κόσμο να το επισκεφτεί και να το γνωρίσει. Επίσης, ρόλος μας είναι κι η εκπαίδευση του κοινού, να βοηθήσουμε τον κόσμο να αγαπήσει το μουσείο μέσα από αυτές τις δράσεις.
Εγώ δουλεύω ως υπεύθυνη των προγραμμάτων στην Λεβέντειο Πινακοθήκη, ο ρόλος μου είναι να δημιουργώ προγράμματα για σχολεία, νηπιαγωγεία, γυμνάσια, λύκεια και για φοιτητές όπως και για προγράμματα που πραγματοποιούνται τα Σαββατοκύριακα. Επίσης οργανώνουμε και προγράμματα με εξωτερικούς συνεργάτες. Με αυτό τον τρόπο ο ρόλος μου στο μουσείο είναι πολλαπλός!
Πως ξεκίνησε η αγάπη σου για την τέχνη; Πως επηρεάζει η τέχνη την ζωή σου;
Ξεκίνησε μέσω της οικογένειας, η μητέρα μου αγαπούσε την τέχνη, το σπίτι μας είχε πάντα πίνακες. Είχα ξεκινήσει από μικρή ηλικία να πηγαίνω σε μαθήματα ζωγραφικής. Η πρώτη μου δασκάλα ήταν μια υπέροχη δασκάλα κι ένας υπέροχος άνθρωπος, η Μαρλεν Καρλετίδου, η οποία με την καθοδήγηση της με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ την τέχνη. Επίσης, με την οικογένεια μου, επισκεπτόμασταν συχνά μουσεία στο εξωτερικό.
Είχα βιώσει την σύνδεση με την τέχνη από μικρή ηλικία. Η ζωγραφική στο σχολείο ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα, παρόλο που δεν το ακολούθησα. Ήταν ένα μάθημα που με χαλάρωνε. Η τέχνη ήταν πάντα μέσα στη ζωή μου και σίγουρα δεν θα ήταν η ίδια η ζωή μου χωρίς την τέχνη. Με βοηθά να χαθώ σε μια άλλη πραγματικότητα. Ακόμα κι όταν ζωγραφίζω στον ελεύθερο μου χρόνο, ερασιτεχνικά, μου προσφέρει μια ηρεμία. Η δημιουργικότητα είναι πολύ σημαντική για μένα αλλά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη την δημιουργικότητα στην ζωή του, ο κάθε ένας με τον τρόπο του. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την τέχνη από μικρή ηλικία και να την έχω στην ζωή μου.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ζωγράφος και γιατί;
Έχω πολλούς που αγαπώ αλλά η πρώτη που μου έχει έρθει στο μυαλό είναι η Φρίντα Κάλο. Είναι η μόνη ζωγράφος η οποία θυμάμαι τον εαυτό μου σαν έφηβη, πριν 20 χρόνια περίπου, όπου βρέθηκε η Φρίντα στον κόσμο μου και μ΄είχε συνεπάρει το έργο της, με τράβησε να μάθω περισσότερα για αυτή, να μελετήσω την ζωή της. Όταν είχα πάει στο Λονδίνο για σπουδές, είχα επισκεφθεί μια έκθεση για το έργο της κι ακόμα θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει. Επίσης θαυμάζω την Φρίντα και για το πως αντιμετώπισε την ζωή της, την δυναμικότητα που είχε αλλά και για τα έργα της. Νιώθω μια σύνδεση με το έργο της αλλά και με την ίδια ως άνθρωπο και ζωγράφο.
Μίλησε μας για το καινούριο πρόγραμμα της Πινακοθήκης, η τέχνη είναι φάρμακο, «Μουσειακό Παραπεμπτικό»
Ποιες επιδράσεις έχει αυτό το πρόγραμμα στην υγεία των ασθενών;
To Μουσειακό Παραπεμπτικό είναι ένα καινούριο πρόγραμμα του μουσείου μας που πρώτη φορά γίνεται στην Κύπρο. Σε άλλες χώρες το έχουν ήδη υιοθετήσει εδώ και κάποιο διάστημα, όπως τον Καναδά και την Αγγλία. Επίσης και στην Ελλάδα το χρησιμοποιούν, με συνεργασία του κράτους μέσω του Υπουργείου Υγείας και του Υφυπουργείου Πολιτισμού. Στην Κύπρο είναι μια ιδιωτική πρωτοβουλία της Λεβεντείου Πινακοθήκης αρχικά με το American Medical Centre και στη συνέχεια με το Ογκολογικό της Τράπεζας Κύπρου. Η ιδέα είναι ότι δίνεται στον ασθενή ένα παραπεμπτικό για επίσκεψεις στο μουσείο.
Θεωρητικά, μια επίσκεψη στο μουσείο μπορεί να μας διεγείρει αρκετά θετικά συναισθήματα, μπορεί να μας βοηθήσει να ξεχαστούμε από αυτά που μας βασανίζουν και να μας χαλαρώσει. Με μια επίσκεψη στο μουσείο, το άτομο θα παρατηρήσει κάποιους πίνακες σ’ ένα ήρεμο περιβάλλον και με αυτό τον τρόπο θα έχει την ευκαιρία να ξεφύγει για λίγο από την καθημερινότητα του. Ειδικά στην εποχή που ζούμε με τόσο έντονους και γρήγορους ρυθμούς, δεν βρίσκουμε χρόνο να σταματήσουμε και να απολαύσουμε την τέχνη και μια επίσκεψη στο μουσείο θα μας προσφέρει αυτή την νότα ηρεμίας και γαλήνης.
Στην Κύπρο, όπως γνωρίζουμε, το κοινό είναι λίγο πιο δύσκολο σχετικά με την εκτίμηση της αξίας της τέχνης. Η πλειοψηφία του κυπριακού κοινού δεν έχει καλλιεργημένη ανάγκη για πολιτισμό και στην συγκεκριμένη περίπτωση για μια επίσκεψη σε μουσείο. Έχουν γίνει όμως κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια αλλά έχουμε ακόμη δρόμο.
Είναι όμως πιο σπάνιο κάποιος συμπολίτης μας να αντιληφθεί ότι μια επίσκεψη στο μουσείο μπορεί να είναι ευεργετική για την υγεία του την σωματική αλλά και την ψυχική. Είναι κάτι που δεν του είναι γνώριμο. Όπως όλα όμως κι αυτό θέλει τον χρόνο του να καλλιεργηθεί με υπομονή κι επιμονή.
Ελπίζω το κοινό να αγκαλιάσει αυτή την πρωτοβουλία και να βιώσει από πρώτο χέρι τις ευεργετικές ιδιότητες της τέχνης και του πολιτισμού. Εύχομαι επίσης και το δικό μας Υπουργείο Υγείας να χρησιμοποιήσει αυτή την θεραπεία και να συμπεριλάβει κι άλλα μουσεία σε τέτοιου είδους προγράμματα. Είναι κάτι που ξεκινήσαμε μικρό κι ελπίζω να μεγαλώσει και να συμπεριλάβει κι άλλους χώρους πολιτισμού, όπως αρχαιολογικούς χώρους κλπ, που θα βοηθήσουν στην ευεξία των κατοίκων της Κύπρου.
Έχω διαβάσει για το πρόγραμμα της Πινακοθήκης, Διαλογισμός με την Τέχνη, το οποίο έχει αγκαλιάσει ιδιαίτερα το κοινό. Επίσης για την πρωτοβουλία να συμμετάσχουν οι γυναίκες μετανάστριες στο συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Το πρόγραμμα “Διαλογισμός με την Τέχνη” είναι ένα πρόγραμμα που ξεκινήσαμε διαδικτυακά κατά την διάρκεια της πανδημίας σε μια προσπάθεια να μείνουμε συνδεδεμένοι με το κοινό μας. Ήταν μια ιδέα που ήρθε από το National Gallery της Αγγλίας όπου έκανε διαδικτυακές ηχογραφήσεις που ονομαζόταν “5 Minutes Meditation with Art”. Το ξεκινήσαμε κι εμείς δειλά δειλά, με ένα ηχογραφημένο διαλογισμό, εμπνευσμένο από διάφορους πίνακες. Στη συνέχεια, όταν ξεκίνησε να κατευνάζει η πανδημία, αποφασίσαμε να προσφέρουμε το πρόγραμμα ζωντανά στο μουσείο.
Η διαδικασία που ακολουθώ για να οργανώσω αυτές τις συνεδρίες, έχει ως εξής, διαλέγω τον πίνακα, δημιουργώ μια συναισθηματική σύνδεση και στη συνέχεια μελετώ τον ζωγράφο και το έργο του. Αρκετές φορές ψάχνω για στοιχεία στους πίνακες που θα έχουν μια σύνδεση με μεταφυσικά και πνευματικά στοιχεία.
Όταν ξεκινάμε την συνεδρία, συνήθως κάνω μια εισαγωγή για τον ζωγράφο και το έργο του και στη συνέχεια ακολουθεί ένας καθοδηγούμενος διαλογισμός, εμπνευσμένος από τον πίνακα, όπως κάποιες εικόνες του πίνακα, τα χρώματα, είτε ακόμα το θέμα.
Για παράδειγμα, σε μια συνάντηση μας, η έμπνευση ήταν μία γυναικεία φιγούρα από έργο του Paul Georgiou, που την αντιπροσώπευε η Παναγία αλλά ήταν μια καθημερινή γυναίκα, αγρότισσα.
Ο στόχος αυτός των διαλογισμών είναι να νιώσουν οι συμμετέχοντες την ελευθερία ότι κατέχουν την δύναμη να πετύχουν τα όνειρα και τους στόχους τους και να τους βοηθήσει αυτή η συνειδητοποίηση να νιώσουν καλύτερα, να νιώσουν ότι μπορούν να έχουν τον έλεγχο της ζωής τους. Προσπαθώ να βγαίνει ένα μήνυμα μέσα από αυτές τις συνεδρίες. Συνήθως, κλείνουμε την συνάντηση με ώρα ελεύθερης δημιουργίας, στην οποία μπορεί κάποιος να ζωγραφίσει κάτι ή να γράψει κάτι σχετικά με την εμπειρία αυτή του διαλογισμού.
Να αναφέρω ότι πραγματοποιούμε 2 προγράμματα διαλογισμού με την τέχνη, ένα ανοιχτό για το κοινό κι ένα κλειστό για τις γυναίκες μετανάστριες σε συνεργασία με τον οργανισμό Caritas. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Agne, την κοινωνική λειτουργό του οργανισμού Caritas, η οποία είχε αναλάβει την πρωτοβουλία να φέρει μία ομάδα από γυναίκες μετανάστριες στις πρώτες μας συναντήσεις κι απ’ εκεί ξεκίνησε κι η συνεργασία μας.
Η πρώτη συνάντηση με τις γυναίκες μετανάστριες, ήταν μια πολύ όμορφη συνεργασία για όλους μας, από τις μετανάστριες αλλά και σε μένα προσωπικά. Έτσι αποφασίσαμε να το συνεχίσουμε, κάναμε αυτή την συνεργασία και το προσφέρουμε δωρεάν. Η γνωριμία μου με αυτές τις κοπέλες ήταν ένα καθοριστικό κομμάτι και για μένα αλλά και για τις ίδιες.
Ποιες θετικές επιδράσεις βλέπεις στις γυναίκες μετανάστριες με την ολοκλήρωση των συναντήσεων σας;
Βλέπω αρκετές θετικές επιδράσεις και στις γυναίκες μετανάστριες αλλά και σε μένα. Εκείνο που θα μείνει αξέχαστο είναι, μια από τις γυναίκες μετανάστριες που έρχεται με την κορούλα της, η οποία παρεπιμπτόντως έρχεται σε ολες τις συναντήσεις μας, και με αυτό τον τρόπο βλέπω την εξέλιξη της, την κόρη της που μεγαλώνει, είναι μια όμορφη εμπειρία και για μένα. Θα μου μείνει αξέχαστο το περιστατικό που μια μέρα είχε έρθει και μια επισκέπτρια κατά την διάρκεια της συνεδρίας μας η οποία προσφέρθηκε να κρατά την κορούλα της γυναίκας μετανάστριας. Να σημειώσουμε εδώ ότι πολλές από αυτές τις γυναίκες φέρνουν και τα παιδιά τους μαζί τους γιατί δεν έχουν που να τα αφήσουν. Για την συγκεκριμένη γυναίκα το γεγονός ότι είχε κάποια γυναίκα να της κρατά το παιδί της, έστω και γι αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, αυτό της έδωσε μια μοναδική ευκαιρία να αφεθεί, να χαλαρώσει, να δημιουργήσει και να ζωγραφίσει. Είχε μια ώρα μόνο για τον εαυτό της λόγω αυτής της βοήθειας, κάτι το οποίο ήταν πολύ σπάνιο γι αυτή.
Στο τέλος της συνεδρίας μας, ήρθε κοντά μου και μου είπε, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την μέρα, ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για μένα, σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα με αυτή την πρωτοβουλία είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί την πινακοθήκη, να δει τα έργα και με αυτή την επίσκεψη της μιας ώρας, κάτι πολύ απλό κι εύκολο για τους περισσότερους ανθρώπους, για αυτή την γυναίκα ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής της.
Επίσης αυτό που παρατηρώ στις συνεδρίες μας είναι η άμεση χαλάρωση που νιώθουν. Κάποιες φορές μου αναφέρουν ότι κάποια από τα έργα, τους ξυπνούν αναμνήσεις από το χωριό τους. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι γι αυτές που φεύγουν από την χώρα τους, κάποιες από αυτές έχουν βιώσει και περιστατικά βίας και έρχονται σε μια κοινωνία εντελώς διαφορετική από αυτήν που είχαν μάθει, έρχονται εδώ βιώνουν τον ρατσισμό σε καθημερινή βάση και παρόλες τις δυσκολίες, είναι θετικές και ονειρεύονται ένα μέλλον για αυτές και τα παιδιά τους.
Έρχονται στην πινακοθήκη κι έχουν την ευκαιρία να νιώσουν αποδοχή, να νιώσουν ίσες σε αυτή εδώ την κοινωνία. Είναι κάτι το πολύ όμορφο. Αυτή η εμπειρία τους δίνει αρκετά εφόδια για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες τους.
Αλλά και σε μένα προσωπικά αυτή η εμπειρία, μου προσφέρει πολλά. Να αναφέρω ένα παράδειγμα, μια μέρα που είχα έντονο στρες όταν ξεκινήσαμε την συνεδρία μας, με το τέλος της συνάντησης μας τα ξέχασα όλα κι ένιωσα όμορφα με την εμπειρία μας, χαλάρωσα και μου μετέδωσαν την θετικότητα τους και την δύναμη τους για ζωή. Νιώθω ευλογημένη για αυτή την ευκαιρία που μου δόθηκε να μοιραστώ αυτές τις συνεδρίες με αυτές τις γυναίκες.
Ποιες δεξιότητες θεωρείς μπορούν να αποκτήσουν μέσα από τις συναντήσεις σας που ενδεχομένως θα τους βοηθούσαν στην ενσωμάτωση τους στην κυπριακή κοινωνία;
Αυτό που θέλω να βγαίνει από τις συναντήσεις μας, είναι η πεποίθηση ότι είμαστε όλοι ίσοι, να μπορούμε να έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες στην κοινωνία που ζούμε αλλά κι ότι όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ομορφιά της ζωής, ότι έχουμε όλοι το δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Αυτό που νιώθουν οι γυναίκες μετανάστριες με το πέρας των συνεδρίων μας είναι ελπίδα αλλά και μια εσωτερική δύναμη ότι μπορούν να πετύχουν πράγματα σε αυτή την κοινωνία και παρόλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν, έχουν την δύναμη να τις ξεπεράσουν. Επίσης, προσπαθώ να μεταδώσω και την αξία της αγάπης, ότι όλοι αξίζουμε αγάπης και ευημερίας σε όποια κοινωνία και αν καταλήξουμε να ζουν.
Ποια είναι τα όνειρα των γυναικών μεταναστριών για το μέλλον τους;
Δεν το έχουμε συζητήσει συγκεκριμένα, είναι κάτι που θα έχει ενδιαφέρον να το συζητήσουμε. Από αυτά που παρατηρώ εγώ σε αυτές, είναι η επιθυμία να μπορούν να ζήσουν με αποδοχή στην κοινωνία μας, να μπορούν να είναι ελεύθερες να είναι ο εαυτός τους και να μπορούν να κάνουν τα πράγματα που αγαπούν. Να μπορούν να παρέχουν στα παιδιά τους μία ποιοτική ζωή και να έχουν την δυνατότητα να έχουν ευκαιρίες οι οικογένειες τους και για το μέλλον.
Πως πιστεύεις θα μπορούσε η τέχνη να φτάσει στις αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες; Τι ενέργειες θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία ούτως ώστε η τέχνη να μην φτάνει μόνο σε λίγους.
Ένας τρόπος είναι από μικρές ηλικίες, μέσα από τα σχολεία. Εμείς στην πινακοθήκη παρέχουμε δωρεάν τις επισκέψεις από σχολεία. Να αναφέρω ότι έχουμε αρκετά σχολεία που μας επισκέφθονται στα οποία υπάρχουν παιδιά από αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες.
Ιδιωτικές πρωτοβουλίες γίνονται, όπως για παράδειγμα η Agne που αναφέραμε από το Caritas, o Στέλιος από τον οργανισμό Emphasis, που βοηθούν μετανάστες να ενσωματωθούν στην κυπριακή κοινωνία. Υπάρχουν αρκετοί αξιοθαύμαστοι άνθρωποι που με προσωπικό κόστος, αφιερώνουν χρόνο και χρήμα για να βοηθούν ευάλωτες κοινωνικές ομάδες να έχουν ευκαιρίες να έρθουν σε επαφή με τον πολιτισμό, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Έχει ευθύνη το κράτος να προσφέρει πολιτισμό σε όλους τους κατοίκους της χώρας μας και σε αυτό τον τομέα υστερεί. Θα μπορούσε να παίρνει πρωτοβουλίες το κράτος για να συμμετάσχουν τα παιδιά σε περισσότερα πολιτιστικά δρώμενα και να χρηματοδοτεί κάποιες από αυτές τις συμμετοχές.
Για παράδειγμα είχαμε μια επίσκεψη από το σχολείο του Καϊμακλίου, το οποίο είναι ένα σχολείο που έχει παιδιά από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Όταν οργανώναμε την επίσκεψη, η δασκάλα τους μου ανέφερε ότι υπήρχαν παιδιά που η οικογένεια τους δυσκολευόταν να τους δώσει τα 5ευρώ για το λεωφορείο. Θα έπρεπε το κράτος να μπορούσε να παρέχει αυτού του είδους χρηματοδότηση για την πολιτιστική μόρφωση των παιδιών. Επίσης μια ιδέα θα ήταν να οργανώνει το Υπουργείο Παιδείας απογευματινά μαθήματα τέχνης στα παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να τα διδασκουν νέοι καλλιτέχνες.
Με βάση την εμπειρία σου, ποια συναισθήματα θα έλεγες ότι διεγείρει η τέχνη; Πως μπορεί η τέχνη να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες ανησυχίες και αδιέξοδα;
Όλα τα συναισθήματα μπορεί να τα διεγείρει η τέχνη! Από λύπη σε χαρά, σε έκσταση, σε συγκίνηση. Στην πινακοθήκη έχουμε 2 πίνακες στην συλλογή των ιμπρεσιονιστών, που τους χρησιμοποιώ ως πείραμα για τα παιδιά. Βλέπουμε πρώτα τον πίνακα του Paul Signac “Ποταμόπλοιο στο Samois”, ο οποίος είναι ένας πίνακας πολύχρωμος μέσα στον Σηκουάνα, μ’ενα πλοιαράκι που ταξιδεύει μέσα στο ηλιοβασίλεμα. Και ρωτώ τα παιδιά, τι συναισθήματα τους βγάζει ο πίνακας και μου απαντούν, γαλήνη, ηρεμία, χαρά κλπ. Στη συνέχεια πάμε στον επόμενο πίνακα του Raoul Dufy, που ονομάζεται “Ρεγκάτα στη θάλασσα της Μάχης” που είναι μια πράσινη θάλασσα με πολλά πλοία, με λίγα λόγια σου προκαλεί μια σύγχυση και το νιώθεις έντονα.
Σε αυτό τον πίνακα, τα παιδιά μου απαντούν ότι τους προκαλεί φόβο, σύγχυση. Και με αυτό το πείραμα, παρατηρείς πόσο διαφορετικά συναισθήματα μπορεί να σου προκαλέσει η τέχνη. Η τέχνη δεν σου προκαλεί μόνο θετικά συναισθήματα αλλά κι αρνητικά κι αυτό είναι φυσιολογικό γιατί έτσι είναι κι η ζωή. Με αυτό τον τρόπο, η τέχνη μας διδάσκει την ομορφιά της πολυπλοκότητα της ζωής.
Κάποιες φορές, ένας πίνακας μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα τα οποία έχουμε καταπιέσει και αυτό μπορεί να γίνει κι η αφορμή να δουλέψουμε με πιο περίπλοκα συναισθήματα.
Με αφορμή αυτό, να αναφέρω και το πρόγραμμα που κάνουμε εικαστικής θεραπείας, σε συνεργασία με την Ελένη Πετρίδου και Μαρίνα Ιωάννου για άτομα τρίτης ηλικίας. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πόσο όμορφο βγαίνει αυτό το πρόγραμμα για αυτούς τους ανθρώπους. Οι κοπέλες χρησιμοποιούν τους πίνακες για να ξεκλειδώσουν συναισθήματα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Επίσης το ίδιο πρόγραμμα το κάνουμε και σε συνεργασία με την υπέροχη Λένια Γεωργίου για κοπέλες από την Αγία Σκέπη.
Εν κατακλείδι, η τέχνη μας δίνει την δυνατότητα να ελαττώσουμε ρυθμούς σε αυτό το συγχρονο χάος που ζούμε και μέσω της τέχνης να ξανα μάθουμε να παρατηρούμε το περιβάλλον γύρω μας και να απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές της ζωής. Έχουμε μεγάλη ανάγκη αυτή την ηρεμία που προσφέρει το μουσείο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου πίνακας στην πινακοθήκη;
Αγαπώ πάρα πολύ την κυπριακή συλλογή κι ειδικότερα την πρώτη γενιά Κυπρίων ζωγράφων. Ο αγαπημένος μου είναι ο Τηλέμαχος Κάνθος, κι από τα αγαπημένα μου έργα είναι το «Ρεματιά II – Πρωινό»
Έχω αρκετούς αγαπημένους και θα ήθελα να προσθέσω και από την συλλογή του Παρισιού το έργο του Claude Monet “Ο Σηκουάνας στο Jeufosse κοντά στο Vernon” , του Pierre Auguste Renoir «Γυναικείο Γυμνό» , του Jules Pascin “Σκηνή του δρόμου στην Αβάνα» και του Henri Lebasque “Νέες Γυναίκες σε Προβηγκιανό Τοπίο»
Leave a Reply